Laf of moedig?

Een mens is van nature ontzettend moedig! Het heeft in de baarmoeder al de moedige wil om te leven, want het heeft bij God geen idee in wat voor wereld het terechtkomt. Het meemaken van de bevalling, of het nu een natuurlijk proces is of er een operatie à la keizersnee voor komt kijken, ook die reis uit het behaaglijke, comfortabele, warme, veilige onderkomen is moedig. Heel moedig. Gaandeweg het leven kan de mate van moed gaan verschillen. Word je grootgebracht met bezorgdheid van ouders en de daarbij horende boodschap dat je vooral voorzichtig moet zijn, niet mag oefenen, niet mag vallen om daarna (misschien met hulp) op te staan en beter niet kunt experimenteren, dan is de kans dat de dosis moed aanzienlijk afneemt behoorlijk. Word je grootgebracht met de boodschap dat je jezelf mag worden en word je daarin op pedagogische wijze begeleid door je ouders, die je ouders durven te zijn door grenzen aan je gedrag te stellen, dan is de kans op een gezonde dosis moed op latere leeftijd wetenschappelijk bewezen.

Ik heb moeite met autoriteiten – ik doe wat me gezegd of gevraagd word, ook als ik merk dat ik over mijn eigen grenzen van mijn kunnen heenga. Ik heb moeite met het uiten van mijn ergernissen – als ik me erger, is dat of meteen te merken, omdat ik mijn gezucht, geïrriteerde manier van kijken en soms zelfs mijn geërgerde commentaar niet voor me kan houden, of het lijkt of er geen vuiltje aan de lucht is, terwijl ik ondertussen kook en snel een uitvlucht zoek, even weg van de plek waar ik me zogenaamd niet stoor. Ik heb moeite met het uiten van m’n emotie verdriet – ik heb lange tijd mijn tranen ingezet om mijn zin te krijgen en daarmee zijn kostbare tranen verloren gegaan. Me inleven in een film gaat me goed af en dan durf ik ongegeneerd mijn tranen te laten vloeien. Ze staan symbool voor m’n eigen verdriet. Ik heb moeite met het uiten van m’n emotie boosheid – tot voor kort voelde ik m’n boosheid niet. Pas sinds kort voel ik die wel en heb ik soms geen controle over die emotie. Het komt samen met m’n ergernissen en het uit zich schreeuwend. Ik hou niet van mezelf als ik schreeuw. Want ik wil zo graag mijn kinderen hun gezonde portie moed meegeven in hun leven. Tot voor kort dacht ik dat ik laf was. Ik ga immers al jarenlang confrontaties uit de weg, ik vermijd al jarenlang ingewikkelde situaties en ik praat al jarenlang met de koetjes en de kalfjes mee. Maar… ik ben helemaal niet laf! Ik ben juist hartstikke moedig!!! Moedig dat ik mijn eigen tekortkomingen zie, onderken, accepteer en mijn stinkende best doe om het anders te gaan doen. Ik ben al begonnen!!