Familie

Na zeven jaar moederen is mijn familie in een ander daglicht komen te staan. Mijn eigen familie, en daarmee bedoel ik mijn eigen gezin met mijn man en onze drie kinderen, gaat voor. Best hard als ik het zo stel, maar zo ervaar ik het wel. Het runnen van m’n gezin kost me behoorlijk wat energie en ik ben dan ook dankbaar voor alle ondersteuning van m’n ouders en m’n schoonouders (en de (dag)opvang, maar dat is geen familie)! Zonder hun oppasmogelijkheden zou mijn man al lang aan een andere oppas gewend moeten hebben – nu weet hij dat al meer dan drie jaar van zich af te houden.

Als kind bezocht ik mijn familie, mijn opa’s en oma’s en mijn tantes, ooms, neven en nichten meer dan ik nu doe. Simpelweg omdat ik met mijn ouders meeging. En zij hetzelfde deden als ik nu. Ik loop jaarlijks de verjaardagen af van mijn ouders, mijn schoonouders, mijn broer, zijn vrouw, hun twee kinderen, mijn zwager, zijn zoon, de partner van m’n zwager, van een oom en tante van mijn man en van mijn lievelingsnichtvriendin,  haar man en als het meezit van haar drie kinderen. Familietechnisch gezien was dit het. Andere verjaardagen vallen in de categorie vrienden en eventueel hun kinderen.

Familie… Ik heb er nu dus drie. Eén van mezelf, één aan m’n moeders kant en één aan m’n vaders kant. Het contrast tussen die drie families is groot. Mijn familie is nog in wording, we zijn nog jong. De familie van m’n moeder is groot en leuk met elkaar. Het is met die familie dat er (nu twee) familieweekenden zijn georganiseerd. En de derde komt er ook! Met de familie van m’n vader ligt het allemaal wat ingewikkelder. De onderlinge banden zijn minder nauw en betrokken, waardoor het makkelijk is geweest voor mij om er afstand van te nemen. Een kaart om mijn opa en oma te feliciteren met hun 60-jarig huwelijk (vorige week, 20 maart) heeft geresulteerd in een gedicht van mijn oma aan mij om het contact weer te herstellen en in telefoonterreur van haar naar mij en dat maakt me zenuwachtig… Door nummerherkenning heb ik haar zes telefoontjes op zaterdag en zondag nog niet beantwoord. Moet ik die nare boodschap van toen nou echt nog eens herhalen? Moet ik duidelijk zijn en nee zeggen? Of moet ik het meer diplomatiek aanpakken en haar zeggen dat we wel zullen zien hoe het loopt, terwijl ik kan voorspellen hoe het loopt als ze de vrijheid ruikt? Had ik die kaart nou maar niet geschreven… Maarja… Zestig jaar!! Het is wat?! M’n oma gaf een feest (m’n opa is zo dement dat hij niet meer weet wat een feest is) en ze heeft mijn broer en mij niet uitgenodigd. Per uitnodiging dan. Want vier dagen voor het feest had ik haar toevallig bij m’n moeder thuis aan de telefoon en nodigde ze me alsnog uit. Een dag later belde ze m’n broer en zei hem dat hij ook gerust mocht komen. We zijn allebei niet geweest, maar ik heb dus wel die kaart gestuurd. En nu bevind ik me in een dilemma. M’n vader om raad vragen heeft geen zin, want de laatste keer dat ik dat deed zei hij me ‘dat hij gestopt is gevoelens te hebben bij de keuzes die ik maak’. Nou.. daar heb ik iets aan?! Mijn man kan van de botte bijl reacties zijn en realiseert zich niet dat ik degene ben die het uit moet voeren, dus dat het ook bij mij moet passen. Misschien ga ik wel schrijven, desnoods ook een gedicht?!

Ironisch… de familie waar ik het minst betrokken bij ben, eist nu de meeste aandacht. Dat lijkt me een les voor me.