Honger

Echte honger zoals in Afrika ken ik niet. Maar natuurlijk heb ik wel eens een hongerig gevoel. Dagelijks, zou ik zeggen. Iedere ochtend en dan weet ik dat het tijd is om te ontbijten. Iedere middag en dan weet ik dat het tijd is om te lunchen. Iedere avond en dan weet ik dat het tijd is om te dineren. En iedere later op de avond en dan weet ik dat het tijd is om te snacken, of om er van af te blijven.

Ik ben nogal een gevoelig type. Sensitief is een beter woord, want in die context bedoel ik het ook. Ik sta goed in verbinding met de signalen van mijn lichaam. Honger voel ik aankomen. Ik krijg het koud, ik krijg slappe benen en ik word rillerig. Wat ik moet eten voel ik ook. Soms zijn dat snelle suikers uit een Mars, Snickers of een Twix, meestal zijn het zouten uit chips, drop, kaas of worst.

De middelste heeft hetzelfde als ik. Hij kan het nog niet altijd benoemen, maar wij ondertussen wel. Als hij zomaar opeens hangerig, huilerig of chagrijnig wordt en bij z’n activiteiten door z’n hoeven zakt, dan is het zover. Dan heeft hij iets te eten nodig, omdat z’n bloedsuikerspiegel met hem aan de haal gaat. Hij kan wel benoemen waar hij dan trek in heeft. Hij grijpt vaak naar een appel, een banaan of rozijnen. En binnen afzienbare tijd is hij dan weer het mannetje.

Echte honger zoals in Afrika ken ik niet. Maar natuurlijk heb ik wel eens een hongerig gevoel. Nu. Dus ik ga voor de voorraad chips staan en laat mijn lijf me vertellen in welke zak ik trek heb. Paprikachips. Lekker.