Man of vrouw?

Ik ben dit leven begonnen als vrouw en ik zal dit leven eindigen als vrouw. Tussendoor zal ik me nooit afvragen of het leven als man leuker, handiger of rijker was geweest, want de vraag an sich zal niet in me opkomen. Er is slechts één ding waar ik als vrouw jaloers ben op de man en dat is op hun mogelijkheid om staand, waar en wanneer hij maar wil ergens tegenaan te zeiken. Letterlijk. Want het figuurlijke gaat mij als vrouw ook aardig af ;-) Niet dat de grijs gekleurde urinoirs op festivalterreinen me nu aanstaan als plek om te pissen, want het is wel erg in de kijkerd en veelal tegelijk met andere mannen, maar.. het langdurig moeten ophouden van het gevoel te moeten plassen, dat kan ermee voorkomen worden. Ik zou met zo’n slurf stiekeme plekjes opzoeken. Aan de andere kant? Met zo’n slurf zou ik ook een man geweest zijn en dus groot zijn gebracht met de kunst om m’n pis te laten gaan in het bijzijn van anderen.

Laatst was ik bij het concert van Anouk. Als ik in dat soort gelegenheden naar de wc moet, dan zoek ik naar minder druk bezochte toiletten. Het invalidetoilet bijvoorbeeld. Maar nu viel mijn oog op een aanzienlijk kortere rij bij de mannenwc’s. There I went. En ook al was het niet zo druk met vrouwen, er stonden er heus wel een aantal. De meeste mannen hadden een soortgelijke manier van hun broek opendoen en hun tokus naar buiten halen om vervolgens hun boel te lozen in een enorme aluminium pisbak. Te ranzig voor woorden bijna. In de tijd dat ik stond te wachten, observeerde ik het zeikritueel. Eén van de mannen die binnenkwam had mij dat zien doen, voelde dat ik naar hem keek terwijl hij z’n best stond te doen om te pissen en het lukte hem niet!! Ik hoorde hem zachtjes tegen z’n maat zeggen: “Ik pak effe de andere kant.” en daarmee bedoelde hij een urinoir met de idee fix meer alleen te zijn met je geval en je plas. Ik had er schik in. Nog, als ik er aan terugdenk.

Ik ben dit leven begonnen als vrouw en ik zal dit leven eindigen als vrouw. Met soms mannelijke trekjes, want ik kan net zo grof gebekt zijn, ik durf net zo goed in het openbaar te boeren en als ik m’n plas écht niet meer op kan houden, dan trek ik zo m’n broek naar beneden, ga gehurkt zitten en laat het boeltje lopen. Zonder gene.