Yes!!

Ongemerkt sluipen er in ons huishouden allerlei Engelse woorden binnen, of we willen of niet. En we willen best hoor, ware het niet dat we niet alle woorden van onze kinderen goed vinden. Fuck willen we nu bijvoorbeeld nog niet horen. Onze oudste wordt binnenkort zeven en wij vinden het bezigen van dat woord niet passend bij zijn leeftijd. Bovendien vinden wij dat we allemaal rekening moeten houden met de twee knullen die daaronder nog komen. Zouden we het taalgebruik van de oudste goedkeuren, dan geven we daarmee ook een signaal af aan de andere twee. En de gedachte aan een ukkepuk die net leert praten en daarin fuck zou zeggen doet me bij voorbaat schamen.

Onze taal ‘verEngelst’. Computer, email, Play Station en downloaden zijn veel uitgesproken woorden in ons huishouden. Zelf heb ik er een handje van om in Facebook berichtjes een mix tussen Engels en Nederlands te gebruiken, omdat ik dat grappig vind. En soms schrijf ik m’n korte zinnetjes zelfs helemaal in het Engels. Take Care. Lots of love. Get better soon. Like it. Nice. Beautiful.

Het is overigens niet van nu. Het bestaat al langer, in ieder geval in mijn leven. Ik logeerde met grote regelmaat bij de familie van Koert en daar werden vroeger al Engelse woorden toegevoegd in hun Nederlandse repertoire. Papa van Koert is er mee begonnen en gaf het ongemerkt mee aan zijn kinderen. Sunshine en Princess als bijnamen voor zijn dochters, Old Bold als bijnaam voor zichzelf en het woord dipstick als plagerijtje voor onhandige mensen in onhandige situaties. Ik kan nog voor me halen hoe de oudste van het stel dit woord uitsprak. Het staat op mijn harddisk.

Waar het woord fuck van ons in ons huis (nu nog) niet mag, mag het woord yes van ons wel. Dat klinkt in sommige situaties zelfs beter en krachtiger dan onze eigen ja. Vooral als de s nog even wordt aangehouden. Yesss!! Gelukt! Geslaagd! Gehaald! Gewonnen! Eerlijk gezegd gebruiken we het woord om de haverklap. Dagelijksss.