Geld

Twee keer per jaar doe ik mee met de Staatsloterij (met Koninginnedag en met Oud & Nieuw) en ieder jaar weer hoop ik zo dat de hoofdprijs op ons lotnummer valt… en dat ik dan als Dagobert Duck kan zwemmen in het geld en dat ik met die enorme berg geld dan eerst allerlei klussen in m’n huis op laat knappen, andere meubels en een andere auto koop, een deel wegzet op de spaarrekeningen van de jongens, een verre reis naar Brazilië boek…. Helaas heb ik nog nooit een grote geldprijs gewonnen en waarschijnlijk zal ik ‘m mijn hele leven niet winnen. Ik heb het te doen met het geld wat ik heb. Ik mag niet klagen. En toch haat ik de misvatting dat mijn man bakken met geld verdient, omdat hij doet wat hij doet, want als iets hem niet interesseert, is het geld. We verdienen ongeveer hetzelfde. Maar niemand lijkt dat te willen geloven.

Mijn ouders hebben me de waarde van geld meegegeven in hun opvoeding. Zakgeld, kleedgeld en bijbanen hebben me bewust gemaakt van geld. Van hoeveel alles kost ook. Maar… dat er zo’n omslag zou komen in de waarde van geld na de invoering van de euro, daar heeft niemand me voor gewaarschuwd. Hoewel het dit jaar al tien jaar geleden is dat dit gebeurde en het eigenlijk zo zou moeten zijn dat ik niet meer terugreken, laat staan terugdenk aan het gulden-tijdperk, doe ik dat meerdere keren per maand. Als ik m’n wekelijkse boodschappen doe en er week in week uit meer dan honderd euro voor moet betalen, dan denk ik terug aan de tijd dat ik voor tachtig gulden een vollere kar had dan nu. Als ik een komkommer in de aanbieding zie voor negenendertig eurocent, dan denk ik terug aan de tijd dat een komkommer een kwartje kostte. En ga zo maar door. Het wordt door alle hotemetoten ontkend, toch voelt het zo: het teken florijn is vervangen door het teken van de euro en daarmee zijn al onze kosten omhoog gegaan. Ze zijn alleen vergeten om dezelfde verhouding met ons salaris toe te passen. Dat is namelijk wel gedeeld door twee komma twee nog wat.

Ik vind het leven duur. En “aan het eind van m’n geld houd ik altijd een stuk maand over” (Loesje). Dus ik koop die tankini van honderdzestig euro niet. Ik bezuinig op kleding voor mezelf en m’n vier schatten. We hebben dit jaar een relatief goedkope vakantie geboekt. Maar het helpt niet structureel. De tijd zal dat hopelijk goedmaken. Of een staatslot.