M'n lievelingsboek

Er bestaat nog geen boek ter wereld dat door mij de titel lievelingsboek meekrijgt. En weet je waarom niet? Omdat ik geen enkel boek een tweede keer zal lezen. Ik hou van spannende boeken. Als ik de clou heb gelezen, vind ik er weinig spannends aan om later nog eens opnieuw aan het verhaal te beginnen. Dat geldt ook voor waargebeurde verhalen. Ook daar hou ik van, maar een tweede keer hoeft gewoon niet voor mij. Dan wacht ik wel op de verfilming. Zelfstudieboeken tenslotte vind ik ook waardevol en ja… die zou ik dan wél nog een keer ter hand kunnen nemen. Ze krijgen alleen niet de noemer ‘lievelingsboek’ van me mee.

Van alle boeken die ik tot nu toe gelezen heb, zijn er heus een aantal die mijn aandacht hebben getrokken en die ik met enthousiasme aan anderen aan zal raden. “De vijf talen van de liefde” bijvoorbeeld. Of “Het drama van het begaafde kind”. Of “De onschuldige gevangene”. Of “Eten, bidden en beminnen”. En wat te denken van de “Millenium Trilogie”? Of van alle boeken geschreven door Henning Mankell? “Het diner”, “De gelukkige huisvrouw”, “Taal is zeg maar echt mijn ding!”… ik merk het al, ik kan nog wel een tijdje doorgaan met het noemen van boeken die ik heb gelezen en waar ik op de één of andere manier door geraakt werd.

Als het criterium voor m’n lievelingsboek is dat ik het meer dan eens lees, dan bestaat er één, die wellicht nooit uitgegeven zal worden. Ik schrijf het zelf. En het is dagboek dat ik bijhoud van alle drie m’n kinders. Van ieder staan er bijzonderheden in vermeld en niet alleen als een feitje, nee.. als ieniemienie-verhaal. Voor m’n oudste telt het boek al meer dan honderd bladzijden! Geen idee of hij en z’n broers er later op zitten te wachten, of hoe m’n toekomstige schoondochters er op reageren, maar dat hindert niet. Want door alles wat ik schrijf, kunnen mijn lief en ik later keer op keer nalezen hoe het was met hen. Hoe ze zich ontwikkelden, wat voor grappige dingen ze gezegd hebben, wanneer ze hun zwemdiploma haalden, kortom: nostalgie voor de toekomst.