Reclame

“Duo Penotti, twee kleuren in een potti, wit en bruin, bruin en wit, waar extra veel in zit!” Jaaaah!! Deze reclame (uit de jaren negentig) heeft indruk op me gemaakt en er voor gezorgd dat mijn moeder van die potten in huis haalde. De pasta smaakte namelijk goed! Ik was vooral fan van de witte kleur uit de pot. Toen er helemaal witte pasta in de supermarkten verscheen, dacht mijn moeder er goed aan te doen me zo’n pot voor te schotelen. Maar… dat was het dan toch weer net niet. De vleug bruin uit de Duo Penotti, dat deed het ‘m dan toch!

“Ik hou van lekker fris, ik hou van lekker anders, ik hou van lekker anders lekker fris, ik hou van bruin, ik hou van wit, ik hou van brood waar fris op zit. Dus wat ik steeds op tafel zet, is lekkere frisse Sandwich Spread! Heinz Sandwich Spread, lekker fris, lekker anders!” Jaaaah!!! Deze reclame (uit de jaren tachtig) heeft ook gezorgd voor Sandwich Spread bij ons op tafel. De hoeveelheid smaken was (en is) nog steeds erg groot, maar… ik heb het zoveel gegeten dat het op den duur allemaal op elkaar begon te lijken. En toen at ik het niet meer.

Reclames van vroeger maakten meer indruk op me dan tegenwoordig. Ten eerste keek ik vroeger meer tv dan vandaag de dag. Maar los daarvan ben ik als consument ongevoeliger geworden voor reclame, omdat er een overdosis aan reclame op me wordt afgevuurd. Ik kan geen tv meer kijken op de commerciële zenders zonder om de haverklap gestoord te worden door onzin. Ik erger me er aan. Ik kijk liever niet, of als ik het echt wil zien, doe ik dat via de computer. Dat scheelt heel wat tijd. Het aanbod aan reclame is gewoonweg teveel. Bovendien heb ik m’n keuze voor Pampers al lang geleden gemaakt en ben ik nogal trouw, ook aan producten. Bij mij in huis tref je Lays, geen Croky. We drinken Coca Cola en zeker geen Pepsi. En we tanken bij Total, niet bij Shell. Daar kan geen enkele reclamecampagne tegenop!