Zonsondergang

Heel wat mensen hebben romantische gevoelens bij een mooie zonsondergang. Ik niet.

In de jaren negentig woonde ik in  Den Haag en ik was toen relatief gezien veel op het strand. Daar was ik een keer op een spontaan feest van mijn vriendin Petra en ja, daar was toen een zonsondergang aan de gang. Ik heb er naar gekeken, ik heb me verbaasd over de snelheid waarmee de zon in de zee zakt en hoe snel daarna het donker wordt.

Een andere keer was ik met mijn vriendin Elma op de boulevard van Scheveningen. Er was haar iets ergs overkomen, we hadden vrijaf gekregen van onze teamleider en we belandden daar. Zij wilde daar graag zijn. Op het strand. Dat bracht haar rust. En ook daar was naarmate de tijd verstreek een zonsondergang aan de gang. Ik heb er naar gekeken. En ik verbaasde me over de snelheid waarmee de zon in de zee zakt, hoe snel het donker wordt daarna, hoe koud ook.

Tijdens m’n vakantie in Brazilië keek ik uit naar een zonsondergang in Rio de Janeiro aan de Copa Cabana en kwam bedrogen uit. De zon zakt daar helemaal niet in de zee! De zon komt daar op! Dat vond ik maar een rare gewaarwording… en dat bracht mijn lief en mij op andere gekke wetenswaardigheden. Zoals? Een draaikolk, die bij een leeglopend bad zichtbaar is, draait bij ons van rechts naar links, zoals de klok loopt. Onder de evenaar is dat tegenovergesteld. Je hebt helemaal niets aan die info, dus waarom onthoudt een mens dit? Ik weet het niet, maar ik wéét het nu wel. Voor altijd.

Op de Malediven waren m’n lief en ik omringd door alleen maar zee. De Indische Oceaan om precies te zijn. Ook daar waren zonsondergangen te zien, maar wat meer indruk op me maakte was de sterrenhemel na de zonsondergang. Dáár heb ik herinneringen aan, niet aan de zonsondergang.

Heel wat mensen hebben romantische gevoelens bij een mooie zonsondergang. Ik niet.