De oudste

Mijn plek in het gezin is de oudste van twee. Dat geldt trouwens ook voor m’n lief.

Oudste kinderen hebben zowel geluk als pech met hun positie. Nu ben ik van het vrouwelijk geslacht en heb ik een jonger broertje onder me en dat scheelt nog meer. Ik vermoed dat ouders voorzichtiger zijn met hun meisjes dan met hun jongens.

Kijk, het leuke van oudste zijn, is dat ouders bij alles wat het kind doet verrukt zijn, omdat het de eerste keer is. Als eerste op de buik draaien, als eerste lopen, als eerste brabbelen, als eerste zindelijk worden, als eerste naar school en ga zo maar door.

Het minder leuke aspect van de oudste zijn, is dat ouders hun draai als ouders nog moeten vinden. Ze zijn bijvoorbeeld niet alleen meer partners van elkaar, ze zijn ook ouder van een kind. Hoe doen ze dat? Hoe vinden ze de balans in hun verschillende rollen?  Ze hebben een kindje gekregen, maar weten ze ook wat ze er mee moeten doen? Weten ze welk effect hun handelen op hun kinderen heeft? Hebben ze oog voor de individuele kwaliteiten van hun kind? Zijn ze zich bewust van de grote wenselijkheid om kinderen aan te spreken in hun taal? Voelen ze zich oké met zichzelf, met elkaar en met hun gezin? Of spelen er nog issues in het hier en nu stammend uit het verleden? Hoe lossen ze hun problemen op? Weten ze dat alles wat ze doen wordt gezien door hun kind? Weten ze dat kinderen alle emoties feilloos aanvoelen?

Aftasten, uitproberen, vogelen, ontdekken... Iedere ouder doet het. Met name bij de oudste. De zee aan ervaringen die ze opdoen bij numero uno wordt als vanzelf meegegeven aan numero twee (en eventueel drie, vier en vijf). Oudste kinderen zijn vaker onzeker, faalangstig en kampen vaker met psychosociale en/ of pyschiatrische problemen dan kinderen op een andere plek in de kinderrij. Mij verbaast het niet, jou wel?