Een goed gesprek

Laatst waren de ouders van Simon in paniek. Moeder stond met een huilende stem op de voicemail van m’n mobiele nummer. Het was het afgelopen weekend helemaal misgegaan, ouders konden het niet meer aan met hem en aan mij de eervolle taak om een plek voor hem te vinden, want na lang wikken en wegen hadden ouders besloten dat het moment daar was dat hun zoon het huis uit moest. Ik hoorde het bericht op dinsdag. In eerste instantie maakte paniek zich ook van mij meester. Hoe moest ik dit in goede banen leiden? Ouders hadden hun hoop op mij gevestigd en uit de beschikbare oplossingen die ik voorhanden had, zat geen plek voor hun zoon. Door een supervisietraject wijzer geworden, besloot ik om een aantal zaken letterlijk op een rijtje te zetten door ze op te schrijven in m’n notitieblok. Ik pleegde overleg met mijn teamleider, vertelde hem wat ik voornemens was en belde daarna moeder terug. Ik heb haar paniek aangehoord, ik heb haar het gevoel gegeven dat ze er mag zijn met alle ingewikkeldheden van hun zoon Simon en ik ben duidelijk geweest over wat er wel en niet van mij verwacht kan worden als maatschappelijk werker bij de Jeugdreclassering. Sindsdien liggen de verantwoordelijkheden waar ze horen. Ik schrijf indicaties voor de juiste specialistische hulp voor hun zoon, verstuur ze en hoop voor hen op een intakegesprek. Zij houden het vol en zoeken in hun eigen netwerk naar opvangmogelijkheden voor hem. Dát is voor mij een goed gesprek. Voorbereid, duidelijk en tegelijkertijd invoelend en meelevend.

Gelukkig hoef ik niet al m’n goede gesprekken voor te bereiden. Met Peet, Elma, Angelique, Laura, Marjolein, Charlot, Daan, Harm en Barbara loopt het als vanzelf. Dat zijn dan ook m’n vriendinnen. Ik geniet van de koetjes en de kalfjes afgewisseld met onderwerpen die de diepte in gaan. Filosoferen, mijmeren, overwegen, analyseren, hardop nadenken… ik vind het allemaal jus over m’n aardappels en daar ben ik dol op!