Reünie

In 2009 organiseerden Barbara en ik een familiereünie. We doopten het de ‘Kalshoven Kavantie’; een taalgrapje met onze familienaam. We reisden naar Nes-Akkrum in Friesland, waar we de beschikking hadden over een groot complex met een groot stuk grond. Het was het mooiste Paasweekend sinds jaren: zonovergoten en warm. Met vijfendertig volwassenen, tien kinderen en twee baby’s hadden we pret voor tien. Iedereen was vrij om te doen wat hij wilde en zo ontstonden er subgroepjes die gingen wandelen, spelletjes speelden, er op uit trokken naar een attractie enzovoort. We aten wel gezamenlijk. Op zaterdag hadden we een bonte avond op touw gezet, waar enthousiast aan deelgenomen werd. Een heuse jury gaf met heuse cijfers hun heuse waardering voor de opgevoerde act en unaniem verkozen zij Robi en Bente tot de terechte winnaressen. Zij zongen in verschillende stemmen het gevoelige “Zoals zij” van Kinderen voor Kinderen. Achteraf is het jammer dat daar geen video opnames van zijn gemaakt.

De reünie was een succes en voor herhaling vatbaar. En zo gebeurde het dat Barbara en ik twee jaar later opnieuw een Kalshoven Kavantie op poten zetten. Ditmaal trok onze familie, bestaande uit negendertig volwassenen, twaalf kinderen en twee baby’s naar Teuven in het diepste puntje van Limburg. De accommodatie was prima, de slaapruimtes lieten echter wel wat te wensen over. Met z’n tienen op één slaapkamer bracht ons niet de nachtrust die we wel nodig hadden. Gezelligheid, drank en uitgebreide ouwehoerpraatjes maakten het laat. En zoals iedereen weet, hebben (jonge) kinderen daar geen boodschap aan en worden, omdat ze in een andere omgeving liggen, eerder wakker dan normaal gesproken. Totaal gevloerd vertrok ik met mijn gezin eerder dan gepland naar huis. Achteraf was dat voor mij het begin van m’n burnout.

Het zal me overigens geenszins ontmoedigen om binnenkort met Barbara om de tafel te gaan zitten en de derde familiereünie te organiseren. De oneven jaren worden, zolang er animo bestaat om er aan deel te nemen, de jaren waarin we er met elkaar op uit trekken. Ik ben benieuwd waar we nu zullen belanden en wat we ditmaal zullen beleven. Ik hoop opnieuw op een bonte avond, of iets anders geks. Het meest belangrijke element ervan vind ik dat we samen lachend ervaringen opdoen. Iets dat ons bindt. Iets wat we ons over een paar jaar nog zullen herinneren, omdat het hilarisch was.