Bedtijd

In mijn herinnering is het zo dat mijn ouders me altijd op tijd naar bed hebben gestuurd. Als jong kind had ik daar baat bij – ik sliep en had het nodig. Als puber kwam daar verandering in – ik lag urenlang wakker, omdat ik de slaap niet kon vatten. Ik draaide, ik ging weer verliggen, ik verzon verhalen en die speelde ik uit. Soms in mezelf, soms ook hardop. Ik hoorde m’n ouders bijna iedere avond naar bed toekomen, ergens tussen half elf en half twaalf en pas dan ontmoette Klaas Vaak ook mijn ogen. Mijn ouders waren consequent. Negen uur was negen uur voor mij. En daar lag ik dan. Te woelen. Te wachten. Te piekeren.

Een ideale bedtijd heb ik niet. Een ideale nachtrust wel. Die bestaat uit acht uur slaap. Maar dat is lang geleden hoor! In de afgelopen jaren heb ik ervaren dat ik ook met zes tot zeven uur slaap overdag prima kan functioneren.

Als ouder ga ik overigens ook consequent met de bedtijden van mijn kinderen om. Ik vind ergens tussen zeven uur en half acht een uitstekende tijd voor alle drie m’n jongens. Slaap ik niet bij ze afdwingen, maar ik kan wel het einde van hun dag in mijn gezelschap aangeven. En dat is dan ook wat ik doe. De oudste heeft al meer dan eens zijn bedtijd willen verruimen. Ik ga daar niet mee akkoord. Hij is pas zeven! Als hij nu al tot acht uur beneden wil zijn, wat wil hij dan als hij negen is? Eerlijk is eerlijk, ik kan niet inschatten hoe het er over twee jaar uitziet. Voor nu is half acht zijn grens en daar ben ik consequent in. Star misschien zelfs. Maar dat hindert me niet. In alles wat daarover gezegd wordt, neem ik hem serieus, hoor ik wat hij zegt, hoor ik wat hij graag wil en dat benoem ik. De vrijheid die ik hem geef, is hem te zeggen dat hij niet hoeft te gaan slapen. Hij mag lezen, Sudoko’s oplossen of alle tafels van 1 tot en met 10 uit zijn hoofd leren, als hij maar stil is voor de anderen en op zijn kamer blijft. Want met zijn bedtijd, begint mijn tijd en die kan ik als avondmens goed gebruiken!