Wapenfeit

Als ik zo terugkijk naar mijn leven tot nu toe, wat is dan de belangrijkste opdracht die ik vervuld heb? Volgens De Dikke van Dale is een wapenfeit een verrichting of een daad waar ik trots op kan zijn. En wat is dat dan? Dat ik geboren ben? Dat ik een braaf en volgzaam kind was? Dat ik een vrij rustige puber ben geweest? Dat ik zonder al teveel tumult het huis uit ben gegaan? Dat ik al bijna tweeëntwintig jaar dezelfde partner heb? Dat ik in mijn werkzame leven trouw ben aan mijn werkgever? Dat ik drie kinderen gebaard heb? Dat ik trouw ben in de vriendschappen die ik heb? Dat ik Wendy heb bijgestaan toen ze zwanger was van een ongezond kindje, die ze na tien weken moest begraven? Dat ik uit begrip voor mijn man hem niet langer heb gevraagd een trouwring te dragen, en de mijne in plaats daarvan heb afgedaan?

Nee.

Mijn wapenfeit vind ik de manier waarop ik een goede opvoeder van m’n kinderen tracht te zijn. Iedere dag opnieuw doe ik daar mijn best voor. Iedere dag opnieuw realiseer ik me dat zij de toekomst zullen zijn. Daarin wens ik stabiele, zelfverzekerde en maatschappelijk aanvaardbare jongens groot te brengen. M’n input is groot, bevlogen en oprecht. Ik ontdek daarin mijn kwaliteiten en tegelijkertijd m’n beperkingen, ook iedere dag opnieuw. Er was een tijd, waarin ik de draagkracht niet meer had om die klus te klaren. Ik werd een boze, geïrriteerde, chagrijnige, vaak schreeuwende moeder. Een moeder, die de ontwapende momenten van haar kinderen niet meer zag, omdat alles in haar omkleed  was met een dikke laag kwaadaardige mist. Mijn God, wat ben ik dankbaar dat ik de kracht heb gehad om dát onder ogen te zien en dat niet langer te willen. En wat ben ik dankbaar dat ik van mijn oudste zoon onlangs te horen kreeg dat hij zoveel van me houdt, omdat hij zich door mij begrepen voelt. Dát is mijn wapenfeit. En in de toekomst komen daar soortgelijke wapenfeiten bij, reken maar!