Gehoorzaamheid

Als kind was ik gehoorzaam, als volwassene ben ik het soms nog. Aan mijn ouders, aan mijn direct leidinggevende en aan andere ‘autoriteiten’. Het is me met de paplepel ingegoten. Als ik niet deed wat er van me verwacht werd, dan was de angst voor de komende straf zo afschrikwekkend, dat ik er keer op keer voor koos om te gehoorzamen. Heus, m’n ouders zullen er een andere kijk op hebben. Zij zullen zich waarschijnlijk de voorvallen herinneren, waarin ik niet gehoorzaam was. In mijn beleving is het zo dat die minder vaak voorkwamen dan de keren dat ik braaf deed wat me gezegd werd.

Van mijn kinderen verwacht ik dat ze ook gehoorzaam zijn – ik word kriegel als ik één en dezelfde opdracht drie of vier keer moet herhalen, of als één van m’n kinderen zich zonder (voor mij) directe aanleiding anders gedraagt dan gewenst, vooral in sociale situaties. Juist dan vind ik het prettig als ze doen wat ik van ze verwacht. Ik voel de brandende ogen van pottenkijkers, die na afloop van de ‘happening’ met elkaar evalueren hoe ‘die kids’ het toch deden. En eerlijk is eerlijk: niets is kwetsbaarder dan opvoedkundige stunts uithalen in aanwezigheid van anderen. Want, ook al wordt er nooit iets gezegd over de manier waarop iets wordt aangepakt, er wordt wel altijd iets van gevonden. Dat is bij mij zo, maar ook bij jou. Het is verboden terrein om er openlijk het gesprek over aan te gaan. Bij twijfels over de vaardigheden van een ouder wordt het Advies en Meldpunt Kindermishandeling benaderd met vermoedens, die uiteraard anoniem worden gemeld, want wat zou er toch kunnen gebeuren als de opvoeder in kwestie weet wie er achter zijn rug om dat meldpunt heeft gebeld?! We zijn allemaal hartstikke bang. Bang om iemand ergens op aan te spreken, bang om ons ergens mee te bemoeien wat ons niet in dank wordt afgenomen. Nee, dan kun je beter gehoorzame kinderen hebben. Dat zij bang kunnen zijn voor God mag weten wat voor sancties, doet er dan even niet toe. Dat lost zich later als ze groot zijn wel weer op met therapietje of drie. En dat is voor nu dan helemaal prima, want wie dan leeft, wie dan zorgt. En zo is het maar net.