Liefdadigheid

Mijn steun aan liefdadigheidsinstellingen bestaat er uit dat mijn lief ons mee laat doen aan de Postcode Loterij. Lang geleden heb ik er ooit eens een folder van gezien – ze steunen met het binnenkomende geld allerlei goede doelen. Maar een hoge pet van liefdadigheidsinstellingen heb ik niet op. Dat komt door mijn schoonvader. Hij heeft enige tijd bij het Nederlandse Rode Kruis gewerkt en door zijn baan daar kregen wij ‘inside information’. Ik kan me echt nog goed herinneren dat hij ons verteld heeft dat van iedere binnenkomende euro slechts tien eurocent aan het goede doel werd gegeven. Van de overige negentig eurocenten moesten andere zaken bekostigd worden: de huur van het pand, de salarissen van de werknemers en ga zo nog maar even door. Overhead genoeg overal, dus ook bij het Nederlandse Rode Kruis.

En heus, als er iemand zo dapper geweest is om onze tuin te betreden voor een collecte, dan geef ik iets. En ik doe wel eens mee met lootjes trekken bij buurtkinderen. Sommigen daarvan zijn ook voor een goed doel. Maar om nu te zeggen dat ik vol zit met liefdadigheid voor de medemens door mijn geld te spenderen aan goede doelen? Nee. Niet echt. Ik vind ons eigen leven al duur genoeg. En eerlijk is eerlijk, ik ben daarin nogal egocentrisch. Ik koop liever iets voor m’n gezin, familie en/ of vriendinnen, dan dat ik Stichting AAP, de Hartstichting of de Nierstichting financieel steun, tenzij ze zo dapper zijn om met hun collectebus voor m’n deur te staan. Want dan wil ik niet weigeren. Dat gekletter van een paar muntstukken, die terechtkomen op al het geld van andere gulle gevers, doet me denken aan de tijd dat mijn moeder vroeger zes collectes per jaar liep en mij wel eens mee op tournee nam. Het aanbellen vond ik leuk – iedere bel klonk anders. Het wachten op of de deur wel of niet werd opengedaan vond ik spannend. En uiteindelijk of de persoon in kwestie met geld aan kwam zetten, vond ik een sport. Nee zeggen tegen een paar grote groene kijkers bleek ook toen al lastig voor de meesten, want nee zeggen wordt al niet makkelijk gevonden, maar recht in iemands gezicht al helemaal niet.

Mijn tip voor alle liefdadigheidsinstellingen is dan ook: ga terug naar de persoonlijke aanpak! Charter mensen van wie je op Facebook kunt nagaan of ze moeite hebben met nee zeggen, laat hen twee of misschien zelfs vier keer per jaar langs hun buurtgenoten gaan en vergelijk de inkomsten dan eens met het voorgaande jaar. Ik weet zeker dat het verschil significant zal zijn!