Liefde

Er bestaan verschillende soorten liefde. Ik heb er achtendertig jaar voor moeten worden om dat op die manier te kunnen ervaren. Vroeger had ik het idee dat liefde liefde was. Het was er wel, of het was er niet. Nu voel ik dat de liefde voor mijn lieve lief een andere is dan de liefde die ik voel voor mijn kinderen. En zelfs bij mijn drie kinderen merk ik verschillen in mijn liefde voor hen. Eigenlijk is het zo gek niet. Ieder mens is immers uniek en bij ieder mens hoort als gevolg daarvan een eigen vorm van liefde.

Ik hou van mijn ouders. Ze hebben me met al hun liefde grootgebracht. Ik weet dat zij zich soms door mij bekritiseerd voelen, maar ik weet niet of zij weten dat ik ze dankbaar ben. Voor alles wat ze hebben gedaan en gelaten. Ik ben door hun manier van doen geworden wie ik nu ben en daar ben ik trots op. Op hen én op mezelf.

Ik hou van mijn broer. Ik ben trots op hem, om de manier waarop hij zijn leven leidt. Er was een tijd dat hij en ik elkaar meer zagen dan de laatste jaren en daar kan ik soms heimwee naar hebben. Dan wilde ik dat het weer zo was als vroeger. Het is niet zo en… het is ook goed. Ik heb er het volste vertrouwen in dat ik op hem kan rekenen als het nodig is en omgekeerd. Dan doet de kwantiteit er eigenlijk niet toe.

Ik hou van mijn schoonouders, zwager en schoonzussen. Ik hou van mijn ooms en tantes. Ik hou van mijn neven en nichten. Ik hou van Barbara, Petra, Elma, Marjolein, Charlotte en Laura.

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, want voor iedereen met wie ik met regelmaat omga, voel ik genegenheid. Als ik dat namelijk niet voel, dan stopt ‘de gezamenlijke wandeling op het pad des levens’. Dan nemen we met of zonder oogcontact afscheid van elkaar, groeten we elkaar nog wel of niet, zien we elkaar nog wel of niet Facebook en is het goed zoals het is, hoe het ook is.

Liefde….