Regenboog

Gisteren zag ik voor het laatst een regenboog. Ik reed van Peet naar huis. Ik was ook al bijna thuis, maar nog net niet. Ik bevond me op de N3 ter hoogte van de Wilgenwende en het leek of het einde van de rechterhelft van de regenboog (en de pot met goud) in mijn achtertuin stond. Jammer genoeg was de regenboog niet helemaal ‘rond’, in de hoogte miste er een stuk. Voordat ik m’n telefoon uit m’n handtas kon graaien om er een foto van te maken, was de zon verdwenen achter een wolk en doofde de regenboog snel. Het had een mooie foto kunnen worden: de achtergrond waartegen de regenboog uitstak was diep donkergrijs. Veel helderder had ‘ie niet kunnen zijn…

De regenboog wordt expliciet in de Bijbel genoemd in het verhaal van De Ark van Noach. En God vervolgde: “Als teken van dit verbond tussen mij en de aarde, plaats ik mijn boog in de wolken. Steeds als ik boven de aarde de wolken samendrijf en de regenboog in de wolken zichtbaar wordt, zal ik denken aan het verbond met jullie en met alle andere levende wezens. Nooit zal er meer een watervloed komen die alles wat leeft, weg zal vagen. Als ik de boog in de wolken zie, zal ik denken aan het verbond dat voor altijd zal bestaan tussen mij en alle levende wezens op de aarde.” (Genesis 9, 12-17.) Ik kan (en wil) het niet helpen om hieraan te denken bij het zien van een regenboog. Hoewel het door meteorologen als natuurverschijnsel verklaard kan worden, vind ik de regenboog iets Goddelijks hebben. Bij het zien er van gaat er een warme gloed door m’n aderen. Alsof dierbaren die hier niet meer zijn een glimp van zichzelf laten zien en me met al die kleuren zeggen ‘dat het goed is aan gene zijde’.