Gelukkig ben ik het niet verleerd: ik kan me nog steeds verwonderen. Over
wolkenpartijen, het zonlicht, de weerspiegeling van het weer in rimpelloos
water, over de wind en wat het met alles om ons heen doet, over sneeuw, mist,
regen, ijs op de sloot en ga zo maar door. Alle natuurverschijnselen zijn me
dierbaar en doen me realiseren dat ik slechts een minuscuul onderdeel van deze
aardkloot ben. Het moederschap maakt daar soms het kwadraat van. Want: als mijn
kinderen zich verwonderen, verwonder ik me óók. Niet altijd over hetzelfde
item, maar dan wél weer over de verwondering van hen. Het is zo puur, zo
oprecht, zo gemeend, zo mooi. De honger naar het leren kennen van de wereld om
hen heen is groots. En daar mag ik bij zijn! Hoe waardevol is dat?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten