Beïnvloedt het weer me?

Jazeker! Als de dagen korter worden en de donkerte toeneemt, word ik chagrijnig, moe en neerslachtig. Ik mis de vitamine D van het brandende zonnetje. Ik mis het dagelijks moeten scheren van mijn als aap behaarde benen, oksels en schaamstreek, omdat het weer het toelaat in korte rokken, tunieken, jurkjes en zelfs in tankini’s te lopen. Ik mis de geur van nagellakremover en nagellak, omdat dichte schoenen voor zweetkakken zorgen en ik in mijn Birkenstock slippers teennagelgoed voor de dag wil komen. Ik mis het open kunnen zetten van ramen en deuren. Ik mis het buiten eten van zomerse maaltijden als zelfgemaakte tonijnsalade met breekbrood of salade à la moi.

Als de dagen korter worden en de donkerte toeneemt, word ik chagrijnig, moe en neerslachtig. Zonnebankkuurtjes helpen slechts tijdelijk. Het laten verven van mijn haar in de herfst- of winterlook bevestigen m’n ietwat bleke huid, omdat ik na twee keer zonnebank toch weer besluit het er bij te laten en de winter daarmee m’n toet weer laat kleuren naar dat wat het is. Kaarsjes branden om wat licht in de duisternis te brengen, tilt m’n gemoedstoestand niet naar een hoger niveau. Net zo min als het aansteken van een grotere vlam, onze open haard. Feitelijk komt het er op neer dat niets werkt. Ik onderga de donkerte, ik tel de dagen naar 21 december af en ben vanaf dat moment blij met alle minuten per dag dat het langer licht is. Tussendoor geniet ik stiekem met mijn chagrijnige, moede en neerslachtige hoofd van al het moois wat er is. Regen, sneeuw, ijs, wolken, wind, hagel, mist en naar de lente en zomer ruikende zonnestralen.