Lezen

… is één van m’n hobby’s die ik te weinig uitvoer. Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik wel een kieskeurige lezer ben. Lang niet alles vind ik de moeite waard. Of ik een boek wel of niet lees, hangt onder meer van de lay-out af. Een lelijke voorkant kan betekenen dat ik het boek niet ter hand neem. Een samenvattende beschrijving op de achterkant eveneens. Als het verhaal me nergens intrigeert, zal ik het niet lezen. Maar, als ik eenmaal een boek op m’n schoot heb liggen, dan bestaat de werkelijkheid niet meer, dan lees ik aaneengesloten en heb ik het in een mum van tijd uit. Ik wil naar het plot, ik wil weten hoe het afloopt, omdat ik m’n nieuwsgierigheid nauwelijks kan bedwingen. Ik herinner me dat ik in mijn leven tot nu toe slechts twee boeken niet heb uitgelezen: “De ontdekking van de hemel” van Harry Mulisch en één of andere roman over Egypte. Het laatste boek dat ik (binnen 24 uur) las was “Mijn meneer” van Ted van Lieshout. Ik zou het zelf niet gekocht hebben, want de lay-out lag verre van wat ik aantrekkelijk vind. Op aanraden van een dierbare vriendin las ik het wel. Ik vond het een bijzonder boek. Het is een waargebeurd verhaal over het ontstaan van een pedofiele relatie. De manier waarop het beschreven is, vanuit het jongetje dat het overkomt, is aandoenlijk, eerlijk en oprecht. En echt, vanuit hem begrijp ik het ook nog. Zijn gemis aan een vaderfiguur, aan gezien worden en zich geliefd voelen, komt dwars door de bladzijden heen en maakt het logisch dat hij zich aangetrokken voelt tot een volwassene die hem dat biedt. Hoewel het onderwerp pedofilie taboe is en meteen (een gezonde dosis) weerstand oproept bij de meeste mensen, heb ik niet één keer tijdens het lezen van dat boek een soortgelijk gevoel gevoeld. Het boek waar ik nu (voor de tweede keer!) in bezig ben is “Lust in je leven door schrijven” van Geertje Couwenbergh. Ik kreeg het cadeau van mijn lievelingsnicht. Ik ben er eerder in begonnen, maar heb het toen met een bewuste reden opzij gelegd. Met het naderen van het einde van de schrijfopdrachten en de wens om vooral niet te stoppen met schrijven, heb ik het vandaag opnieuw gepakt en ben gewoon maar weer bij het begin begonnen. Ik ben benieuwd… Het is een ‘doe boek’ en hopelijk levert het me ‘pennenvruchten’ op.