Spreken in het openbaar

Voor mijn baan bij de Jeugdreclassering spreek ik geregeld in het openbaar, zij het in een relatief kleine samenstelling: één of drie kinderrechters, een Officier van Justitie, een griffier, een advocaat, een zittingsvertegenwoordiger van de Raad voor de Kinderbescherming, de jongere om wie het gaat, diens ouders, de parketpolitie en eventuele toehoorders. Tijdens een zitting wordt mij gevraagd iets te vertellen over de begeleiding aan de jongere tot dusver en welk strafadvies de Jeugdreclassering geeft, op basis van de persoonlijke omstandigheden van de betreffende jongere.

Ik heb het moeten leren. En soms nog.

Als ik in het openbaar moet spreken, merk ik een teveel aan speeksel in mijn mond. Heel gek, maar het is zo. M’n eerste zinnen zijn ook altijd met een andere stem, een andere toonhoogte. Ik hoor het. En pas na een keer of twee drie slikken, hervind ik mezelf en kan dan honderduit praten. Het lijkt of ik op moet starten. Alsof ik over de schroom van een aanwezige microfoon en al die luisterende oren heen moet.

Nu is het tijdens zo’n zitting soms ook niet niks wat er gezegd moet worden. Ik heb namens de Jeugdreclassering de meest lange straffen voor jongeren geadviseerd en ik kan je vertellen, daar zijn de jongere in kwestie, zijn ouders en zijn advocaat het bij voorbaat niet mee eens. Je moet van goeden huize komen om het dan zodanig te formuleren, dat het begrepen en uiteindelijk ook als straf opgelegd wordt door de rechtbank. Gelukkig kom ik van goeden huize; de keren dat een advies van onze werksoort niet wordt opgelegd door de rechtbank, zijn op twee handen te tellen (en ik werk er inmiddels dik veertien jaar).

Spreken in het openbaar is overigens wel één van de redenen waarom ik nu (nog) bedank voor de eer om voorzitter van de Ouderraad van de school van mijn kinderen te worden. Tijdens informatieavonden heb ik gezien dat er een microfoon aan de beste man werd gegeven en dat er een zaal vol luisterende oren voor hem stond. Ik zou dat van tevoren moeten weten, ik zou m’n tekst hebben willen kunnen voorbereiden, anders zou ik mezelf een aantal momenten lang onzeker voelen, m’n teveel aan speeksel weg moeten slikken om daarna niet meer te kunnen stoppen.

Wie weet wordt het ooit nog eens een vaardigheid van me?! En wie weet zie je me dan ergens in het openbaar spreken?